Rozdział 4

"Pew­ne uczu­cia są zu­pełnie jak pa­sożyty, 

nie wiado­mo skąd przychodzą, 

ale później ciężko się ich pozbyć."

- Lucy ja......ja przepraszam  - szepnęła zapłakana brunetka i chowając twarz w dłonie zaczęła szlochać.

- Nie masz za co przepraszać - powiedziałam przyjaźnie podchodząc do niej - To nie twoja wina, to życie - szepnęłam i schylając się mocno przytuliłam zapłakaną dziewczynę. Nagle na schodach słychać było tupot małych stópek.

- Oho mała czarownica leci - zaśmiałam się.
- I zły smok za nią - zaśmiała się Peazer wycierając mokre policzki i wskazując małą istotkę uciekającą przed chłopakiem, który przyszedł z Danielle.
- Mamuś ten pan chce mnie zjeść.
- Nie pan tylko wujek Harry - powiedział roześmiany chłopak i chwytając małą, delikatnie położył ją na kanapie i zaczął łaskotać.
- Mamo - wrzasnęła roześmiana mała brunetka - Ja zaraz umreeeeee - powiedziała ciągle się śmiejąc, tym samym wywołując uśmiech na naszych twarzach.
- To my może powoli będziemy się zbierać, nie chcemy przeszkadzać - powiedziała Dan podnosząc się ze swojego miejsca.
- Gdzie? - zapytałam patrząc na nią - Siadasz i grzecznie czekasz zaraz będzie obiad - powiedziałam z uśmiechem.
- Ale... - zaczęła coś mówić, ale jej przerwałam.
- Nie ma żadnego ale. - I dla potwierdzenia swoich słów wstałam z siedzenia i z uśmiechem błąkającym się na ustach poszłam szykować obiad i wstawić wodę na herbatę. Kiedy wszystko już stało przygotowane na stole w kuchni, wycierając ręce w ścierkę poszłam po gości.
- No to zapraszam na obiad - powiedziałam opierając się o framugę drzwi, tym samym przerywając zabawę Danielle, Harrego i Sophie w łapki.
- Już - powiedziała niezadowolona mała.
- A kto jeszcze 20 minut temu błagał o coś do jedzenia? - zapytałam ze śmiechem córeczki.
- Mamo zawstydzasz - szepnęła rumieniąc się, co wywołało u nas śmiech.
- Dobrze, dobrze już nie będę - powiedziałam opanowując się - A teraz leć umyć rączki.
- Ale tylko z wujkiem Harrym - powiedziała tupiąc nogą i robiąc słodki dzióbek.
- A to już zapytaj się Harrego.
- Pójdziesz ze mną? - zapytała z miną proszącego kotka.
- Pewnie - wziął ją na ręce - prowadź.
- To może Danielle my już pójdziemy do kuchni?
- Pewnie - posłała mi delikatny uśmiech, a ja zaczęłam kierować się w stronę kuchni. Siadając na jednym z krzeseł, zachęciłam ręką dziewczynę do tego samego. Niepewnie siadła i spojrzała na mnie - Ja naprawdę cię przepraszam - wypaliła nagle, patrząc prosto w moje oczy.
- Nie ma sprawy - zapewniłam ją. Nagle zadzwonił jej telefon. Patrząc na wyświetlacz lekko się skrzywiła - Odbierz, mną się nie przejmuj, mogę nawet wyjść jak chcesz.
- Nie zostań - powiedziała i biorąc głęboki oddech wcisnęła zieloną słuchawkę.
- Cześć kochanie - powiedziała do słuchawki, z jej tonu głosy wywnioskowałam, że rozmawia z Liamem - Gdzie jestem? Dobre pytanie Skarbie, pewnie tam gdzie nie ma ciebie - Uaaa ostro, chyba się pokłócili. Już chciałam wstawać kiedy Dan powstrzymała mnie ręką - Konkretniej? Już ci odpowiadam razem z Harrym jestem u twojej siostry - czekając na odpowiedź chłopaka spojrzała na mnie i posłała mi uśmiech - Nie, nie jestem ani u Ruth, ani u Nicole. Jestem u twojej siostry bliźniaczki Lucy, a właśnie już jak o niej rozmawiamy to masz śliczną siostrzenicę. Pa - nie czekając na odpowiedź rozłączyła się.
- Wszystko w porządku? - zapytałam zmartwiona.
- No gdzie ten Harry? Od tych zapachów aż zgłodniałam - powiedziała z szerokim uśmiechem.
- Już jesteśmy - powiedział wyżej wspomniany i sadzając małą na krześle siadł za stołem.
- Smacznego - powiedziałam z uśmiechem patrząc na nich.

Oczami Liama

- Skarbie nie rozłączaj się - próbowałem powstrzymać moją dziewczynę, ale na próżno, rozłączyła się. Wkurzony walnąłem telefonem w ścianę - Jasna cholera by to wzięła - krzyknąłem i podnosząc się z łóżka zszedłem na dół do kuchni. Z niechęcią spojrzałem na siedzącego przy stole Devina i Nialla.

- I co gadałeś z Danielle? - zagadał Blondas wcinając kolejną porcję serków homogenizowanych.

- Gadałem - odpowiedziałem krótko i biorąc jakiś jogurt z lodówki siadłem naprzeciw nich.

- No i? - dociekał dalej Niall.

- Jest u mojej siostry - Niall zrobił zaskoczoną minę, a Josh spojrzał na mnie - U mojej jakże kochanej siostruni i jej córki - mówiąc to spuściłem tylko wzrok i zacząłem jeść serek.

- Lucy - szepnął cicho Josh i gwałtownie wstając ruszył do drzwi wyjściowych.

- A ciebie gdzie niesie? - zapytał Niall obserwując poczynania Devina.

- Wiem gdzie ją spotkam, ale to jutro - powiedział kręcąc głową, po czym poszedł na górę.

- Liam ty chyba go uderzając mózg mu uszkodziłeś - powiedział chłopak obserwując kolegę - Psychopata- i kręcąc palcem obok skroni powrócił do jedzenia waniliowego serka.

Znajdę się Lucy. Ciebie i tą małą istotkę jaką jest moja siostrzenica. A ty musisz mi wybaczyć. - Tak rozmyślając dojadłem jogurt i próbując ponownie dodzwonić się do swojej dziewczyny, zmęczony całym dniem położyłem się spać.